Sesin çıldırtan bir hal aldığında insanın ilk tepkisi sessizliğe kaçmak olur.
Sahiden sessizlik bir çare midir?
Sessizliğe kaçma gereksinimi, onu fetişist bir obje haline getirme, beynin kıvrımlarından birinde sessiz bir kasaba tahayyülü acaba gerçekte ne kadar bir doğruluk ihtiva ediyor?
Sahip olduklarının farkında olmayan, dahası sahip olamadıkları yüzünden mutluluk-mutsuzluk kıyaslamasına giren insan için sessizlik de bir yanılgı mı?
Sahip olunamayan bir sessizliğin mutluluk getireceği yanılgısını galiba bu oda en iyi şekilde yanıtlıyor.
ABD’nin Minneapolis şehrindeki Orfield Laboratuvarlarında bulunan “Yankısız Oda” %99.99 oranında ses geçirmez yapısıyla dünyadaki en sessiz yer olma özelliğine sahip.
Bence en ilginç kısmı sanırım burası;
Kalın cam elyaf, iki kat yalıtılmış çelik duvarlar ve 30 santim kalınlığında betonla çevrilen odaya giren kişiler sessizlikten çok rahatsız oluyor ve halusinasyonlar görmeye başlıyor.
Öyle ki sesten sessizliğe kaçan insan, nihayete ulaşamıyor ve ondan da kaçmak zorunda kalıyor. Bu bana hep şunu hatırlatıyor: ne yaparsak yapalım 1 hafta uykusuz kalamayız, tersine ne yaparsak yapalım 1 hafta uyanmadan da uyuyamayız -kiracı olmak böyle bir şey!
