I.bölüm; Küçük Savaş
Üstümüze düşmeyen bomba ancak kelimelerimizi acıtır. İçimizde gezinen o acı, bilinçsiz alışkanlık hücreleri tarafından hemen yenilenir ve onarılır, birkaç dakika sonra kaybolur. Kalbin duvarlarına tutunarak yürüyen acı, yerini bir imleç-çarpı işareti buluşmasıyla parlak reklamlara bırakır. Durmaksızın değişik ses ve görüntülere maruz kalan beyin, gelişimini tamamlayamayan araz çocuklara döner…
II. bölüm; Büyük Savaş
“Ama biz tenhalaşmıyoruz ki” dedi genç kız gözlerini yere indirirken…
“Biz sadece sohbet ediyoruz… Konuşuyoruz güncel mevzulardan, yazıdan ve kelimeden, gidişattan... Zaman zaman havadan ve sudan… Bazen derinlemesine, bazen öylesine… Ama saatlerce”
“Tenhalaşmıyoruz” dedi genç kız ısrarla… Oysa neydi tenhalaşmak: kötü karakteri şeytan olan üç kişilik bir film seti ya da iki kişinin şeytana yol haritası çizdiği bir yarışın en önde seyreden otomobili. Bir yalnızın iki olabilmek adına nefsinde verdiği "kalbim temiz" brifingleri. Kimine göre bir kapıyı kapatmak kadar basit bir eylem... Kimine göre tüm kapalı kapıların üstüne kilitlendiği yarı karanlık bir sofa...
Bazen bir kadın ve bir erkeğin diğer tüm beşerin soluk alıp vermesi kadar çok bahaneyi “doğru düşünce ve prensip”duvarlarına vurması, çarpması, kırması ama yok edememesi…
Bazen de “biz iki olgun insanız, biliriz kendimizi” diyerek çiftlerin dağların zirvesinde, ya da ormanın gölgesinde yahut ırmağın akışında, tenha adına en tenha neresi varsa orada bile tenhalaşamaması… Yani yok edememesi o kesin hadis-i şerifi… Sorumluluğunu buharlaştıramaması… -O sorumluluk ki kadın ve erkeği saçından ya da eteğinden kavrayıp kalabalıkların içine çekmeye muktedirdir-
“Ama biz tenhalaşmıyoruz” dedi kız üstüne basa basa. Oysa ona göre sadece bir odada yalnız bırakılmışlık haliydi tenhalaşmak. Bir bay-bir bayan; masa, koltuk ve sehpa, duvar, halı ve pencere vs… Oysa yaşanan neydi; bir bay-bir bayan; ekran, kablo ve teller, kodlar, 01’ler, adresler vs.
Bu açıdan bakmayı sevmedi genç kız “seslerimizi duymuyoruz mesela” dedi…Oysa ses, havanın ses tellerini titretmesi ve dilin beyinden aldığı emirle o çıkan tınılara hükmetmesi demekti: Peki ya dilim elime inip, parmaklarıma yürürse... Mesela tuşların her biri ses teli hükmüne geçip, parmaklar dil gibi ona hükmediyorsa… Öyle ya dile hükmeden akıl, parmağı başıboş bırakmaz değil mi?
Ama bakışlar yok dedi kız... Gözler, anlamın ruhtan süzülerek ışıldadığı tek yerdir dedi... "kaş ve göz yok!"dedi…Oysa bakış; bir anlık iletinin yanıp sönen sarı lambasından sadece birkaç “an” daha fazla yaklaştırır günaha… Camların önünde sevdiğinin bir bakışını yakalamak isteyen insanın duyduğu iştiyakın belki yüzde kaçını, muhabbet ve ünsiyet kurduğu bir kişinin “oturum açıldı” panosunu görünce de hissedebilir insan dediğin… Söz bakıştan daha tehlikelidir bazen... Âşık olduğu kişinin gözlerine yanıp yakılan bir insan iş muhabbete gelince dumura uğrar bazen. Yine ve daha fazla sözleri kalbi güneş gibi saran bir insanın gözlerini görmez olur âşık… Yani söz o bedenin gözü, saçı, eli, ayağı oluverir. Ama harama giden bir ayak, harama uzanan bir el yok ki dedi kız; oysa bazen tüm küçük adımları koca bir adıma sığdırıp tek adımda bulaşırız günaha… e elin tek bir hareketi ve bazen masum bir “tık” sesi; bazen o kadar da masum ve yalın olmayabilir… İlla günah sıcak ve akıcı mıdır? Seni alıkoyan her günah ister millerce uzağında olsun, ister ışık hızı yakınında olsun senin ceza sebebindir…
Bir başka mütedeyyin bey “ben eşimi aldatmam ki” dedi özelindeki 12. bayanla konuşurken: “Biz nitelikli sohbet ediyoruz”. Sözüm ona beyin fırtınaları estirmektedirler… İçeride yan odada çocuklarına laf anlatmaya çalışan hanımsa kendisine ne zaman sıra gelecek diye bekler durur… Beklesin bey irşad etmektedir, cihad yazıları yazmaktadır…
Normal yaşantısında tek bir beyle bile kişisel muhabbete girmeyen dindar bayanların adres defterinde onlarca bey ve bilgisayar başında geçen onlarca saat… “kendin”leştirirsin yazıyı ve imgeleri. Komiksindir. Cazipsindir. Denksindir. Ama çoğu kez Allah’a yalan söylersin. Ben sadece din adına yazıyorum, öğrenip-öğretiyorum dersin. "Kardeş" dersin ama bunun şimdilik olduğunu bilirsin…
Velhasıl; insan gittiği her yeri kendileştirir…Sanalı da, hayali de…İçindeki isyankâr yanına bir rumuz takar, isyan eder sinirlendiği konu başlıklarına… İçindeki saldırgan yanına bir isim takar sevmediği şahıslara saldırır… Kalbine hapsettiği âşık yanına bir isim takar ve site site maşukunu arar… Bazen gününde değildir mütevazı takılır… ama asla ve asla kendi ismini kullanmaz. Kendi ismi mütevazı olamayacak kadar dik, saldırgan olamayacak kadar asildir…
Aman canım sanal ortamdayız dedi kız son koz olarak… Unutmayalım ki; tüm yaratılmışların ve tüm buudların, bildiğimiz-bilmediğimiz tüm âlemlerin ve dahi sanal âlemin ilahı yine Allah (CC) tır. Ve şeytan kendini götürdüğün her yerde ya eline ya parmağına musallat olmaya devam edecektir…
Ve son söz kendimedir.
Umarım Ayşegül Genç sen eriyip tükenmezden evvel sahip olduğun tüm plastikler eriyip kaybolur ve sen bulduğun tek kömür parçasıyla ağaç kabuklarına yazı yazmaya mahkum edilirsin.
Ayşegül Genç
a) Bakkal-kasap-manav
a) Kimse onlara acımamıştır
a) Elindeki silahı beynine nişan almışken -özne; sen- parmağının tetikte olması
Gidenler bizden hep bir parça götürürler,
Ama bakışlar yok dedi kız... Gözler, anlamın ruhtan süzülerek ışıldadığı tek yerdir dedi... "kaş ve göz yok!"dedi…Oysa bakış; bir anlık iletinin yanıp sönen sarı lambasından sadece birkaç “an” daha fazla yaklaştırır günaha… Camların önünde sevdiğinin bir bakışını yakalamak isteyen insanın duyduğu iştiyakın belki yüzde kaçını, muhabbet ve ünsiyet kurduğu bir kişinin “oturum açıldı” panosunu görünce de hissedebilir insan dediğin… Söz bakıştan daha tehlikelidir bazen... Âşık olduğu kişinin gözlerine yanıp yakılan bir insan iş muhabbete gelince dumura uğrar bazen. Yine ve daha fazla sözleri kalbi güneş gibi saran bir insanın gözlerini görmez olur âşık… Yani söz o bedenin gözü, saçı, eli, ayağı oluverir.
Hikâye bir iz sürücünün bir yazarla bir bilim adamını bölge denilen bir yere götürmesi üzerinden yola çıkarak olmadık duraklara sürüklüyor. Rivayet odur ki bir meteor ‘zone’ denilen bölgeye düşmüş ve o zamandan sonra o bölgede garip olaylar başlamıştır. Her ne kadar durum bu olsa da yapılan araştırmalarda meteorun izine falan rastlanmamıştır. Halkın arasında bölgenin gizemi tüm dileklerin kabul olduğu mitine dönüşünce devlet bölgeyi telle çevirerek koruma altına almaya çalışır. Bu bahsettiğimiz filmin görünen daha doğrusu izleyen için sıkıcı kısmı, eğlenceli kısmıysa her bir sahnenin arkasındaki güçlü imgesel anlatım.
Kelime anlamı iz sürücü olması sebebiyle de ilerleyen sahnelerdeki göndermelerle de Stalker’in kuvvetle muhtemel bir İsa olduğunu düşünüyorum. Acaba böyle mi? Yazar kimdir o halde? Yehuda! Odada kafasın taktığı ve İsa’nın çarmıhtayken kafasındaki tele benzer bir şey takması benzetilebilir mi? Ve bilim adamının elindeki bombaya engel olacağı zaman onu tutup engellemesi bir ihanet emaresi taşır mı? Bilim adamı mı dedik… Şeytan! Yaptığı bomba değildir sadece, o odayı patlatıp bölgeye olan inancı da kırmak ister. İnanmıyordur hiçbir şeye. Umudu yoktur. Odadan sonraki yaşantısı hapistir ki o da cehenneme bir imgedir.
Stalker, berbat hayatını bölgeye, buraya getirdiği insanların inancına adamıştır. Tüm hayal kırıklığını sadece bununla onarır. Oysa yazar ve profesör ondan bunu almak için elinden geleni yapar ve başarırlar da. Öğretmeninin kendini asmasını anlamlandıramayan stalker’e, yazar olayın farklı bir boyutunu gösterir. Öğretmen dileği gerçek olduğu için kendini asmamıştır, o dileği gerçekleşmediği için asmıştır. Kendi istekleri uğruna kardeşi öldüğü için asmıştır. 
