Acaba nereden başlasam anlatmaya, dur bir düşüneyim?!
Olay hem karışık, hem belli değil, hem mütevazi, hem olağanüstü, hem siyah beyaz, hem de sağlam bir felsefeye oturtulmuş… Daha sayılabilir ama bu kadarı yeter sanırım.
Ortada bir ceset, dört tanık; bir gerçek, dört tutarsız ifade mevcut…
Hikaye ormanda ölü bulunan bir adamın katilini bulmak üzere yola çıksa da bir süre sonra işin rengi tamamen değişir çünkü olaya tanıklık edenler olayı hem kendi pencerelerinden anlattıkları gibi her seferinde de değiştirirler. Filmin sonuna doğru asıl anlatıcı bile işin içine girdiğinde hala olanların tam olarak ne olduğuna bir türlü karar veremeyiz. İnsan kendine karşı bile dürüst davranmazken, çıkarına ters düşecek bir durumda tamamen dürüst olmasını beklemek birazcık hayal zaten.
Yalan ve zaaf çok eski bir içgüdüsel savunma şeklidir -ki zor durumda kalındığında da genellikle başvurmaktan kaçınılmaz. Tam da burada, kadına zaafı olan eşkıya, güce karşı dayanamayan kadın, gururu için yaşayan samuray ve para için gerçeği saklayan ormancı basit bir içgüdüsel yönelimle yapması gerekeni yapar. Yanıltır! Hakimi, aslında görünmeyen bir hakimdir, daha doğrusu izleyiciyi, yanıltmak için olayı biraz değiştirerek - asıl bizi- kandırır.
Uzun lafın kısası yoktur derler ama kısa çöpü çekmek gibi bu da bir baht işidir ki uzun lafın kısasını çömez aşıklar, acemi kaleciler, pesimist pantomimler ve benim gibi şizofrenikler çeker.
Anlatacaklarıma noktayı koymadan şu bilgileri de affınıza sığınarak eklemek istiyorum.(lütfen)
1950 yılında böyle bir filmin çekilmiş olması inanılır gibi değil.
Film kadar, filmi çeken Akira Kurusawa’nın film hazırlıkları da takdire şayan. Özellikle siyah beyaz bir filmde ışık oyunlarını sağlayabilmek için yaptıklarını duymanız, filme daha farklı bir gözle bakmanızı sağlamıyor sadece yönetmene olan hayranlığınızı bir kat daha arttırıyor.
