On iki tane adam doksan dakika boyunca bir odada sizi hiç sıkmadan şahane bir oyunculukla mest ediyor. Tabi bunda konunun ve gelişmelerin yerli yerinde zamana yayılması da önemli bir unsur.
Babasını öldürmekten yargılanan bir gencin kararı -mahkeme biter- jüriye bırakılır. Kendilerinden emin on bir jüri üyesi hiç düşünmeden gencin idamına karar verir ki sadece bir tanesi karşı çıkar. Aslında o da kendi kararından emin değildir ama kanıtların yetersizliğinden bir insanın bu kolay idam edilemeyeceğini ve tartışmalarının gerektiğini söyleyerek kararın alınmasını geciktirir. Tartıştıkça yeni şeyleri fark eden jüri, mahkemenin ve gencin avukatının aslında iyi bir iş çıkaramadığını fark eder ve kararlarını bir kez daha düşünmek zorunda kalır. Bu filmde de yönetmen arada sırada imgesel göndermelerle filmi eğlenceli kılıyor. Sıcakta çalışmayan vantilatörün yağmurda çalışması, takım elbiselerdeki kontrast, cinayette başka şüphelinin olmaması, oğluyla arası kötü baba, tek derdi elindeki biletler olan adam, uyum sorunu olan bir göçmen, pısırık bir varoş çocuğu, duygu yoksunu bir bankacı, kafası karışık bir reklamcı, şüpheci ve kafası karışık bir adam…
Sonuç itibariyle çocuk serbest kalır ki seyirci olarak da öyle olmasını istersiniz zaten ama şu da bir gerçektir ki senaristin başka bir şüpheli koymaması nedeniyle gencin bu işi yapma ihtimalinin oldukça yüksek olduğu...
