Kırk yıl boyunca önünden hiç ayrılmayacağım bir kapı arıyorum. Uzun süredir boştayım ve çalışmıyorum. Deneyimim olmamakla birlikte Ne Maaş, Ne SSK, Ne Yemek istiyorum. Tek istediğim makbul bir kapı… Telefonum aşağıda yazılı, ilgilenen arkadaşlara şimdiden teşekkürü bir borç bilirim.
Bir zat pek çok talebe yetiştirir. Talebeler, bir zaman sonra ufukları açılınca bakar ki; efendi hazretleri şekavet kutbunda duruyor. Yavaş yavaş ayrılırlar onun yanından, birer birer giderler. Tek bir mürid kalır vefa ile dopdolu. “Dine muhalif bir yanı var mı üstadın?” diye düşünür; kılı kırk yararcasına dini yaşayan, mişkât-ı nübüvvet altında hareketlerini götüren bu zatta dine ters hiçbir şey görmez. Herkes gitse de o kalır hocasının yanında. Birgün Hak Dost der ki, “Arkadaşların neden gitti, sen neden kaldın?” Sorusunda ısrar edince vefalı talebe cevaplar. “Efendim, onlar, hakkınızdaki müşahedeleri ve berzahî mahiyetiniz itibariyle sizi şakî gördüklerinden yanınızdan ayrılmayı uygun buldular. Bana gelince, gözüm sizde hakikate açıldı. Size vefasızlık edemezdim.” der. Şeyh efendi, “Evladım, ben o yazıyı kırk senedir öyle görüyorum, ama bana başka kapı gösterebilir misin ki ona gideyim...” der. Bu sözünden sonra o şaki yazısı silinip “said”e inkılap eder.
Rivayet budur, anlaşıldığı üzere vefa için bir kapı elzem, kapı dışarı edilmek için de.
Çok mu şey istiyorum?
